Laatst was ik op een event (BLUG) waar IBM en ervaringsdeskundigen twee dagen lang over de IBM collaboration tools kwam spreken. Ik was vooral geïteresseerd in de intro, de keynote speakers. En zowaar, ze hadden een story teller mee gebracht…
Deze had als vraag voor het publiek waar je een derde oog zou inplanten (als dat dus mogelijk zou zijn). Als meest voorkomende volwassen antwoord is dat blijkbaar “op mijn achterhoofd”. Volwassenen hebben geleerd om ook achter hun rug te kijken, willen weten wat er daar gebeurt. Of dat zinvol is, laat ik in het midden ; -)
Kinderen daarentegen kiezen vaak voor derde een oog op hun vinger: kunnen ze kijken of er geen eng beest onder het bed ligt, of kijken boven op de kast, waar ze anders niet bij kunnen. Lijkt me wel een coole extentie ; -)
Persoonlijk wou ik het derde oog in het hart plaatsen. Om met inlevingsvermogen en verbindende emotie naar de wereld te kunnen kijken, om het zien uit te breiden met een bijkomende dimensie, het innerlijk weten mee te betrekken bij wat we zien. Zouden we dat aan kunnen?